Kardiologia: zakres

Kardiologia jest dziedziną medycyny zajmującą się diagnozą i leczeniem chorób układu sercowo-naczyniowego: wrodzonych i nabytych chorób serca oraz naczyń krwionośnych, czasem nawet – szerokiego zakresu całego układu krążenia. Kardiologia zajmuje się jednak nie tylko diagnozą i leczeniem tych chorób, to również dziedzina medycyny odpowiedzialna za diagnozę i, co ważne, profilaktykę układu krążenia, nadzorująca jego stan, wspierająca podczas rehabilitacji pacjentów cierpiących m.in. na miażdżycę, niedokrwienną chorobę serca (choroba wieńcowa), zaburzenia rytmu serca, wady mięśnia sercowego czy nadciśnienie tętnicze. Do tych celów posiada szereg narzędzi (tak do leczenia, jak i diagnostycznych), które można podzielić według ich metody aplikacji na inwazyjne i nieinwazyjne. Te pierwsze polegają na diagnozie i leczeniu zmian chorobowych bez klasycznego zabiegu operacyjnego, używane są jednak głównie do ustalenia faktycznego stanu zdrowia danego pacjenta i jego organów. Wśród tych metod diagnozy znajdziemy m.in. prześwietlenie promieniami Roentgena, różne formy elektrokardiogramów, badanie echa serca czy rezonans magnetyczny. Z kolei kardiologia inwazyjna to sposób diagnozowania i leczenia chorego, zakładający ingerencję w układ krążenia. Może się ona dokonać poprzez cewnik, może innymi metodami; kardiologa inwazyjna wykracza często poza obszar serca, znajdując zastosowanie w leczeniu innych naczyń układu krążenia.

Kardiologia inwazyjna – zabiegi

Jakie procedury diagnostyczne i leczenia wykorzystywane są w kardiologii inwazyjnej? Jest ich kilka. Do badania zwężeń w tętnicach wieńcowych serca wykonuje się koronarografię. Badanie polega na wprowadzeniu w tętnicę udową lub przedramienia w okolice serca cewnika, poprzez który aplikuje się kontrast. Dzięki jego obecności można aparatem cyfrowym RTG zbadać stan tętnic wieńcowych i tuż po badaniu wdrożyć kroki naprawcze, np. wszczepić stenty (tu wkracza już koronaroplastyka). Podobną procedurą jest arteriografia, która zajmuje się jednak stanem i drożnością tętnicach szyjnych, kręgowych, nerkowych, tętnicach kończyn oraz innych obszarów. Do metod leczenia chorób układu sercowo-naczyniowego zalicza się koronaroplastykę (implantacja stentów, czyli siatkowych rozporników arterii), angioplastykę balonową (udrażnianie światła żył i tętnic przy pomocy rozpierania zwężonych miejsc specjalnym balonikiem), jeśli te zaś są niemożliwe do zastosowania – stosuje się metody implantacji by-passów (obejścia zwężonych miejsc), rotablacji (przy usuwaniu z arterii blaszek miażdżycowych), a do leczenia wad mięśnia sercowego – wszczepienie zastawek, rozruszników czy wysyłających impuls elektryczny i przez to normujących pracę mięśnia kardiowerterów.